Íslandstorrek

Úr mér dregur andans mátt

er ég tregur hugsa fátt

skemmti-legur skemmast brátt

skáldið vegur hrunið flátt.

 

Illar vísur upp nú spinn

á við krísur hugur minn

dreg ég ýsur, drómann finn,

dreymi skvísur, brjóstin stinn.

 

Vakna lúinn verka til

vanda snúinn lít úr hyl

auði rúinn, eitt hef spil

er því flúinn, land við skil.

 

Formenn okkar frelsið dró

flúðu bokkar konungshró

land sem rokkar líf oss bjó

lýð nú fokkar bláleit kló.

 

Oki þungu undan rís

eiturstungu ríf út flís

opna lungu öskrið kýs

æskutungu Þórs og Týs.

 

Allt mun þýfið eftir hér

aðeins lífið fylgir mér

karlinn, vífið, krakkaher,

kónar, rífið stein og gler.

 

Kannski aftur kem ég nár

kauðskur raftur hærugrár

tannlaus kjaftur tungan sár

tæmdur kraftur, úldinn, þrár.

Greiðslubyrði aftur fyrir hrun